*ماه بیستم*

من چه اندازبزرگم؟ بله من بزرگم ، وقتی نام خدا را به زبان می آورم بزرگم

چرا این همه قلم را اسیر دلت کردی؟ رایپستی کوچک ِ بزرگ که فکر می کنی به اندازه ی نام خدا بزرگ هستی ، چرا زخم نداشته هایت را نمک پاش حضور او می کنی. چرا فکر می کنی همه باید زخمی کوچکیت باشند. غاقل از آنکه تو سال هاست غارت شده ی نگاهی هستی که تازه پیدایش کردی. تازه فهمیدی تاراج رفتهی کدامین بزرگ هستی

تو تازه فهمیدی که برف عجب سرمای گرمی دارد. هیچ وقت سردی نگاه این گونه تو را در خود ذوب نکرده بود.

ساده ی قشنگ، کوچک بمان، تو رو خدا بزرگ نشو، کوچک بمان تا نبینی دروغ برف را. می دانم دلت ظرفیت این همه سیاهی دل برف را ندارد. طاقت نمی آورد دل ِکوچکت