ماه سی و هفتم

گاهی باید تا عمق یک بودن قدم زد. آهسته تر از حتی خوردن اشک های خدا به روی گلبرگ نازپونه
همیشه های بی تو! سلام. صدای این بی حضور را می شنوی؟ سفر آغاز شد. اما نه ابدی،اما نه طولانی. روزی از همین پاییزهای آذرمهر، ماه میزبان بود. کوچ آغاز شده بود. زمین پر از کفش شد. پرواز برهنه تا ماه! مثل همیشه انگشت به دهان برده ی پرواز بودم که آینه شدی. شیشه شدی، نمی دانم خدا شدی. خدایا سلام. سیب همیشه وعده گاه ما دوران ِ پر از اضطراب ِ نبودن هاست. قدم زدن آهسته پر از آهنگ غم ِ هبوط ِ خدا دیدنی بود. من توانستم. در میان آن همه اشک ِ از دست رفتن ها، من خدا را دیدم. زیبا بود. پیراهن پارچه ای مشکی دکمه دار، شلوار کتان نخودی، موهای پریشان. یک عینک که از ترس اشک به چشمانت زده بودی تا مبادا همه بفهمند خدایی. اما من دیدم! من با تو گریه کردم. با تو! وگاهی رسالت عکاس چنان سنگین است که خود سوژه ی بالیدن ها می شود. چند لوح افتخار باید تقدیم شود برای تحسین ِ شکوه پرواز...؟ چه داشتم برای پرواز جز یک هزار واژه ی بی حضور. گریه هایم اشک نداشت. سکوت بود تمامش. غروب که شد، میان حیاط ِ قدم زدن های خدا، به آسمان نگاه کردیم. یادت هست خدا؟ هنوز ستاره هایشان آسمان دل بچه ها را رها نکرده بودند. هنوز بودند تا این همه کودک، بهانه گیر مادر نشوند. چه مادرانه ستاره شدی
و من تمام شدم، همان شب. تمام در وجود خدا! خدای زمینیو شنیدم کسی گفت: دارم فکر می کنم چهل روز زمان زیادیه یا نه...؟ چهل روز ندیدنت، نشنیدنت، چهل روز نبودنت؟ خیلی زیاده حسن، خیلی زیاده! چهل روزه که اسمتو با پیشوند "شهید" می بینم.
یادت جاوید