ماه بيست و هشتم

ومن آينه اي در برابرت مي گذارم تا از تو ابديتي بسازم

من از بازجست بي سرانجام ان سفر كرده روزي به عريان ترين روياها خواهم رسيد

وتو، تنها در برابر ِ تنهايي من صداي شكستن تنهايي ام را مي شنوي

...لبخند بزن اين صدا حاصل بي سرانجامي حضور توست.چقدر حضور چقدر نگاه

!تا كي كي خسته خواهم شد. تا كي كي خسته ،خسته خواهد شد

يك دو سه ،جهار تا كي تپش ها به هوايت وجودت بند است؟ من تا كي بايد فرياد بزنم تو، تنها تو سهم آخرين ستاره ي آسمان خدا براي تپش هاي بي دقيقه ام هستي! مرور سفر كاش نزديكش مي كرد

ديگر دل طاقت انتظار خداحافظي ندارد. خنده دار نيست؟

من بي تاب رفتنت هستم.شايد بلند بگويي خودخواه اما كاش الهامدلم پر مي شد در فضاي حضورت كه رفتن تو آغاز راه با توست. ديدي بن بست ها همه خيالي خام شدند! به خامي خواب عصر كه من هميشه از آن فراري بودم

...نقطه سر خط

و باز من ، تنهايي ام در برابر هجومي از نسيم بي تو

كاش مي دانستي من تو را در اوج زيبايي زمين ميهمان يك آسمان پر از "پرند" كردم