ماه چهل و چهارم

دوستت دارم بیشتر از چهار تا...!
به نام یک حق، یگانه منجی! تنها، اما تکیه گاه یک تنهایی عمیق هبوط آدمی، مرور یک غم ِ تکرار ِ حادثه ی جدایی است که هیچ یادی از آن برای آدم ها نمانده. آن زمان که عهد بستم تا روز موعود سپاسگزار باشم، تا روز ابد تنها تو را ببینم و با تو لذت ِ معنای ما بودن را درک کنم. و یک عالمه عهد که بسته شد و با جوهر وجودم که پر از نور تو بود امضا کردم. و آن اتفاق آمد و من یادم رفت بگویم سپاسگزارم! هر روز که می گذرد یک روز به روز موعود نزدیک می شود و من به تمامی عهدهایی که شکستم می اندیشم. به تمامی معجزاتی که ندیدم و فراموشش کردم. معجزه ی دیدن درون یک خدا. حضور یک باش در لحظات عاشق شدن به ثانیه های یک پنجشنبه و مست نگاه به تصاویر پراکنده ای از نمای حقیقت یک جاده، فیروزه ای شدن چشمان همیشه سیاهم...! و بالاخره حضور یک باش در حیاط عرفان پراز بوی بال سوخته از ماه در یک ظهر پاییزی و قدم زدن های بی رمق خدا در جستجوی یک حقیقت میان ِ برگه های زرد مقدس ِ یک دفترچه ی کاهی و قدیمی.شفاعت یک حس ناب و زلال به هنگام پرپر شدن در چشمان شیشه ای همیشه پراز غم ِ او. ماندگاری تمام این لحظات، حقیقت دنیای وارونه ی ما آدم هاست. حتی اگر هواپیما اون روز ِ خاص به مقصد یک جای خیلی دور از دلم پرواز کند. روز موعود، تمام لحظه ها به پا می خیزند و پرده ی سینمای شفاعت ِ یک عشق فیروزه ای می شوند تا واژه های محکوم شده به دزدی، برهنه ی مرز نگاهم باشند. سپیدی تک تک دونه های تسبیح با واژه واژه های ذکر ِ حضور به کمک من ِ بی سایه خواهند آمد و ستاره های درخشنده ی دلم می شوند تا در شب ِ تاریک حتی، سایه داشته باشم. فکر نکن که گذشتن از یک حضور ساده است مثل رد شدن از یک جاده. سخت است به قدر نگاه به سیب سرخ و گذشتن از حتی بوی آن اگر هم مال ِ خودت باشد. اما مگر نه این است که بگذارید و بگذرید، ببینید و دل مبندید که باید گذاشت و گذشت. گذشتن من منت نیست، ارزش ِ درک توست که چگونه دیوانه ی خنده های نغمه ات باشی و تنها انگشتری فیروزه ی یادگاری رو ببوسی و هر شب برای سلامتی ِ نگاهش نذر صد صلوات بفرستی. و اما بخند نغمه جان، چهره ی معصوم ِ تو با خنده هایت بی نظیرترین نقاشی خداست. و من هر شب از پشت پرده ی مه نام ساده ی تو را زمزمه ی جانم می کنم: هر کجا هستم باشم آسمان مال من است...!