ماه صد و نهم

کودک ِ من! تو دل بستگی های زمین هستی برای این همه دوری ِ عمیق، تا ذکر شبانه باشد، سرانجام ِ هر چه انتظار ِ ملس ِ عاشقی. یک هبوط ِ به یاد ماندنی در مصر می تواند نشانه ی تمام ِ دیوانگی های ِ روزهای همه دیوانه باشد تا دل سپردگی های چشم های سیاهم به فیروزه ایه درونت، آغاز ِ یک پاییز باشد که همه محکومش می کنند به زردپوش کردن ِ برگ ها. دست ها ابتدای عشق است؟ راستی، دست هایم چه جوانند! حکمت ِ این همه تضاد در آغاز ِ من و تو، فقط یک فصل فاصله ست. و انگار باز در واژه ها ارمیا متولد می شود... خواهش می کنم کَر نباش در این روزهای همه اش فریاد، بی پروا؛ سپیدی پیراهنت یاد آور تمام ِ بعدهایی شد که سوغات ِ خنده هایت طعم ِ عجیب ِ زیتون بود