از جنس ِ گريه، اما پر لبخند

مي خواهم ساده تر از هميشه بنويسم، خيلي از آدم هاي اطرافم بهم ميگن كه سخت مي نويسم، ميگن واژه هات در فهم نمي گنجه‏؛ خوب معلومه كه هيچ كس زبون ِ رمزي من و تو رو نمي فهمه. باران ماه با تمام واژه هاش براي توست و فقط تو مي توني بفهميش. آسمون قشنگم! من با تمام حرف هايي كه نذاشتم ناگفته بمونه، با همه ي حسي كه به خاطر حضورت پاك بود، به دنبال اسطوره نيستم،خودم هم شاهزاده ي روياهاي اين همه نگاه ِ سنگين در اطرافم نيستم. من يك آدمم با همه ي سركشي ها، سرگشتگي ها و البته با همه ي نداشته ها. آدمي كه تا خودش رو شناخت، طعم از دست دادن عجيبي رو درد كشيد، كه اين اتفاق شد ادامه ي زندگيش، مثل همه ي آدم ها كه با اتفاقات زندگيشون ادامه ي راه رو پيدامي كنند، فانوس روشن مي شه و كورمال كورمال بالاخره يه جاده خاكي پيدا ميكنند تا شايد بتونند به يك آبادي برسند. و تو...! تو پناهگاهي بودي تا من تونستم خداي واقعي رو لمس كنم، حس خيلي خوبي بود، مي تونم بگم خيلي خوب! تو اتفاق ادامه ي بيست سالگي من شدي. من با تو فهميدم كه خدا چه اجابت گر ِ قابل ستايشگريست. و سجده كردم، اين بار با اطمينان سجده كردم. باران ماه آخرين تلاش ِ من براي بيان تمام ثانيه هايي بود كه "باهم" چشيديم در اين شك نكن و آخرين تلاش براي يك سپاسگزاري كهنه اما هميشه جاري