ماه صدم

سادگان ِ هزار دور ِ این همه خاموش، برای پروانه ی این دختران ِ ترانه پیله ها ناامیدی یک انتظار را فراموش می شود. بی صبرانه های نگاهم را ثانیه های زمردی ِ نیایش انباشته که ذکر نامش، آرامش ِ یادش، در فراسوی هست های هر چه باید باشد، نغمه ی ناله ی عجیب فرازمینی است. فضای سه بعدی ِ ادراکی در هم می پیچد و خیال در تعجب ِ تمامی ابعاد ِ هستی چند وجهی ِ حتی سه بعدی می شود. حسرت می خورد نامفهومی ِ عمق برای سه نقطه های بی کنایه را؛ همیشه عقل کم می آورد منطق ِ بوسه های بی اراده بر چهره ی آسمان و این همه آغوش هوا را برای هر بار سلام معجزه می شود. پایان ِ تقدس ِ ایزدگانه های نورپرست که اهریمنی ِ فاصله ها برای جسارت داشتن ِ سجده ی سپاسگزاری، خدا را ترجمه می کند. این همه نور از قلب ِ من تا چشم های تو پل تاب ِ غروبی ِ یک پیوند است تا تمام خوب ِ آرزو مال ِ تو باشد و همه ی خاطره ها کاغذ کاهی ِ ذهن ِ من. صدای این تپش ها خدا را شنوا دید.