ماه شصت و پنجم

رنگ حسد رنگ نیاز است و احتیاج، رنگ دربه دری از دل است. بغض است ومقدمه ای برای گریستن در اولین خلوتی که نصیب وجود می شود. اشک است و جدایی و نفرت و بریدن از خدا در ضمیر دوستی و حب او. به عنوان آخرین سرپناه و آخرین پشتیبان و سنگر برای اشک ریختن، نیاز جای دادن خدا با همه ی گسترش در فهم نیامدنی اش، در جای مسخر شده توسط امور کوچک که زایش گریه است در دل. خدا کوچک شد، نه، دل بزرگ شد، به بزرگی خدا. او خود خداست در حال بندگی. پس خدا چه دل نازک است، میازارش، شرم کن از مهربانی اش.
"عطر هميشگي پر از نعناي دل نوشته های مهدی رستمی"
******

!مهرواه ي تمام بودنم هميشه بگذارعظمت در نگاه تو باشد نه به آنچه می نگری