ماه هفتاد و نهم

واستن برای گدایی ِ واژه ای به تازگی ِ هر بار نسیم ِ خنک، عین ِ گدایی ست برای تنهایی ِ کولی ِ بی ماه، بی ساربان...! تا کی فانوس به دست این تاریک راه، بی آشنا صدایت کنم؟ نشانه ای از دستانت را در همین کوچه پس کوچه های درختان درهم گوشه ی پیاده رو گم کردم. دل ِ شکسته ی کودک ِ فالگیر با لمس ِ دستانم گرمای قناری ِ کوچک ِ بی دلش شد. قدم زدن بی نشانه، بی بازگشت برای دل گمشده ی ناسزاگو، سود ِ بی فایده ای نیست! کسی دلتنگش نشده، سکوت را ناخواسته ی کلامش کرده تا کسی دلتنگش نشود، شاید دلش را هم فراموش کردند، خدا را چه دیدی...! می خواهد دردانه ی آسمانش بماند. پرواز را به رخ هر چه قفس لبخند بزند. اما صیاد ِ حریص بدان پروازم حسرت بود تنها در اوج فیروزه ایه یک آسمان. خوشحال باش شاید که همین حسرت را هم نصیب شدی برای قفس بازی ِ کودکت. حجت را تمام کنم که نه ادایی مانده و نه حتی صدایی.
دردانه ی جامعه ی اطلاعاتی تنهای ِ یک عمر آذر شده. دلهره ی داشت برای مراسم ِ یک سالگی تمامش، اما بی حضور حتی چشمهایش شده. پس چه گریزی، چه بودنی؟ شاید دانستن خالی نبودن ِ حضورم، اعتماد به نفس ِ رفتن شود. گاهی بی تفاوتی ها را باید به فال ِ نیک گرفت برای گوشه نشینی ِ دل، واژه، آوا...نگفتن ها را باید عادت شد یا نشنیدن ها را؟ باید به منطق ِ یگانگی ِ هر چه طراوت ِ تُرد ِ نعناع ایمان آورد که کسی حتی نفهمد حضور بی دلت را. لبخند بزن، این تنها راه برای فرار از توقعات بی جای ِ دلت، برای بی جواب نماندن ِ سوالاهایت و برای نیمه کاره نماندن ِ جملاتت است. تنها تر از آنم تا رسالت آبی بودنت را دفتر کنم. سخت بود تحمل ِ سنگینی علم ِ معجزه ی هبوط برای شانه های ضعیف و لرزان ِ یک کودک. کسی را یاری نیامد، بیگانگی کلامم حتی برای آشناترین، غریبه ی مشابهی بود از تصویر یک اتفاق. می خواهم فدایی ِ جوهر قلم شوم برای درک گریه های پر از تنهایی ِ امضایم بر روی کاغذ دیواری ِ پر از خط خطی، تنها یادگاری از حضور شش سالگی ِ برگ های آذرماهی ِ فقط خاکستری و بالاخره سی ام مهر ماه، هنگام اذان مغرب در دنیای فریم های چهارگوش ِ زیتونی ِ جنگ...
و من امروز تنها يك سلام شدم براي دوري ِ عجيب ِ چشمانت در اوج اشك ريزان ِ پس از نبود ِ قريب. لرزش ِ صدايم نه از ترس بود ونه از هراس ِ نبود ِ حتي يك جواب؛ تنها بابت اولين معجزه‌ي كلام بود در تقدس ِ سكوت يك ساله‌ي جوجو!