ماه هفتاد و هفتم

چه کنم که تو پایان بوی ِ هر چه کتاب، همکلاسی و لحظه های بی حواسی ِ زنگ جبرواحتمال هستی و من آغاز ِ همشاگردی سلام، بوی ِ ماه مهر، ماه ِ مهربان...هرچه تصویر کنم حس ِ تازگی ِ کلاس اولی برای دلهره ی پایان ترم، تو هیچ حرفی برای گفتن نداری چون دغدغه ی تعطیلات پر از تابستان بودی. شور آخرین امتحان ِ خردادی! و همیشه خداحافظ شدی با خاطرات ِ ایستگاه ِ بیتا، درخت های کوچه ی نادری، تجمع ِ فرشته های نرجسی و خنده های از ته ِ ته ِ دل بی بهانه...بلوری ِ یک نوجونی ِ ساده، نوجونی ِ هیجان زده برای دیدن شماره ی جدید مجله ی نجوم روی میز ِ دکه ی روزنامه فروشی بیمارستان ِ پارس. شوق دیدن ِ هر روزه ی امید، یه عالمه حرف از خود ِ بیتا تا جو ِ گریه های آخرین ایستگاه. قرارهای ساعت صفر یخ روی پشت ِ بوم برای رکورد ِ رد ِ فقط یک شهاب، تا فردا دلش بسوزه که من همیشه یک شهاب بیشتر از اون می دیدم! اون یک شهاب، تو، در ثانیه هايم گمشده ی همیشه ای بودی که یک سالی میشه پیدات کردم.
بهاری ِ اضطراب ِ همیشه ی خرداد، غم ِ نگاهت را چه چاره کنم؟ وقتی کودکانه تر از گذشته سکوت می کنی و من بیشتر از گذشته ها بیتاب ِ پنهانی ِ چشم هایت می شوم. مظلومانه ی حتی یک سلام می شوی وقتی نمی توانم نادیده بگیرم شطرنجی بودن تصویر ِ علامت سوالی که از من کشیدی و تمام ِ سلام بغض می شود تا بالاخره همراه با سرفه های مسخره آزاد ِ گلویم شوند. و باز هم مثل ِ همیشه باید شاهد ِ رفتن، از دست دادن، و هر چه فعل ِ معکوس شوم بی آنکه شکایتی کنم و تنها به خدا لبخند بزنم، شاد باشم برای برگزیده شدن تمام ِ رنج ِ رسیدن به معنای واقعی ِ لذت

عجیب ِ یک سلام که نصیبم نشد

...دلم اندازه ی تمام این یک سال برات تنگ شده، خیلی