ماه هشتاد و دوم

آغاز شد ثانیه های پر از تپش اما نارفیق. در دور ِ بهمن شاید آمدنی شاید بهانه ای برای پیدا کردن ِ نشانه ای، شاید... دوری عمیقی مرا به خواب زمستانی رویاها دعوت کرده. شب لبریز از توست و من در دو قدمی ِ نور زندان ِ فراق را تجربه می شوم. در این بهت ِ تکیه زده بر چارچوب ِ تنهایی های ِ اتاق ِ آبی ام کم نمی شود از مرور چهره ی معصوم ِ آسمانم. با هر بار دلتنگی مرور واژه های تقویم چرمی، آیه های مخمل پوش ِ ایمان، نوید ِ پیراهن یوسف ِ کنعان را زمزمه ی ذکر شبانه ام می کند. این روزها بیشتر از همیشه بغض به یکباره تمام ِ گلویم را تسخیر می کند. ناخودآگاه می شود شکوه ِ حس ِ عاشق شدن، گُر می گیرد بی هیچ حتی نگاهی اما باران ابدی است. شب پهن شده است مثل ِ یک بهت بر چارچوب ِ در تکیه زده! در این شب دوری ها ملیله دوزی نگاهت بر ترمه ی آرزوهای دخترک ِ گیره آبی تنها پل ِ نامرئی ِ گره ی یک خاطره است. دانستن لحظه های پر از نیاز ِ خواهش سخت نیست، اما طاقتی باید تا باغچه گل ِ یخ بکارد. تا خود ِ دوری بهمن آیا امیدی هست برای دیدن ِ دوباره ی سلام، خواهش ِ تلاقی نگاهی آیا؟ دلهره ی نبودن ِ هر چه آشنایی برای ادامه ی یک عمق دوری ذهنم را خسته کرده. می دانم از دل برود هر آنکه از دیده برفت حکایت همیشگی ِ رفتن هاست! می دانم فراموشی به استقبال ِ رفتن بی بازگشتی آمده تا پیشاپیش مرگ واژه را بوق و کرنا کند. اما دل خوش به اتاق ِ آبی با همان توری ِ سوراخ برای عبور ِ پشه ها، چک چکه های شیر آب، بوم نقاشی بدون حتی یک خط وعده ی تقدیر ِ یک باغ بوی ِ بهارنارنج است. برای ساختن ِ واژه های احساس ِ بیست ساله ی دور از زیبایی ِ تو مثل ِ تمام شکل هایی که ساخته ی دست ابرهاست گاهی باران زده یک دلتنگی ِ ساده می شود.