ماه نود وسوم

این همه نگرانی های بی باور در دلم تلمبار حس ِ عجیب ِ بی گمانی است. درک همه ی خستگی های شونه های تو برای کودکانه ی قلبم توجیح است اما دلتنگی ِ این همه دوری فاصله هایم را لوس کرده از اینکه کسی را خبری از دلم نیست گاهی عذاب آورتر از خنده های بی برخورد و از سر ِ ناچاری است. بی اعتمادی های تو مثل ِ همیشه زمین واژه هایم رو خالی کرده و دستم به هیچ طنابی بند نیست دیگه حتی ترس ِ سقوط هم بی تفاوت شده در وجودم. به این همه بی بهانه هایم می خندی؟ من برای شنیدن هر صدای جز تویی همیشه کر بودم پس شبیه ِ خودت حرف بزن تا کلمات ِ همیشه بی حجم و گنگ ِ تو را برای دلم شنیدنی باشد.