ماه هشتاد و سوم

معنای کشیدن ِ نقش ِ یک سیب حنا، کف ِ دست، برای طلب ِ رسیدن به آخر ِ غربت و طواف ِ یگانگی ِ مقصود ِ عشق...حتی در کلیشه ی کلام، گفتن از تلخی ِ تصمیم بر سر ِ دو راهی ِ وجود، درد دارد. لطافت ِ خاطره ی حتی نداشتن ِ تو، قوت ِ قلب ِ انتخاب تا انتهای غربت ِ راهی است که ابدیت ِ کویر، پیوند ِ آسمان با یک زمینی ست. اوج تصور ِ افق برای بی قرار شدن در قامت ِ نماز، سپاسگزاری ِ بی چون و چرا برای مالکی ست که آدمی را کمال بخشید، او را قدرت عاشق شدن داد و خدا بنده اش را عاشق شد... بنده ی معشوق، جانشینی بر مسند ِ زمین! کاش پاکی ِ کودکانه ات را که لمس کردم در حتی بی نگاهی ات، یک پوچ ِ ناباورانه نمی انگاشتی. ترسیم ِ ستاره های چوب کبریتی آنقدر هم خنده دار نیست. گاهی کشیدن ِ تصویر ِ خدا مثل شعر ِ "چشم چشم دو ابرو..." همان آدمک ِ ساده می شود معبودگاه ِ ذهن. اشتباه نکن، بت نیست. آینه ایست برای کودکانه های دو دندونی...برای او قصه گفتن ِ خدا هم بهانه ی شبانه هایش می شود. در آرامش ِ خواب آور ِ ارکیده، اندیشه ی جاودانگی ِ آوا در فضای پر از غبار، شیطنت برای هر چه بیشتر سلام، هر چه بیشتر فریاد را خنده می کند.
راستی سلام! هوا خوب است؟ بی حواس، هوای دلت را زمزمه کن. از دلواپسی ِ این همه سرما شالگردن برایت بافتم. هر چه بیشتر در گوشش می خوانم باید بروی بیشتر وجودم را گرم می کند. با تکرار ِ اسم ِ ساده ی تو تداعی ِ ناخودآگاه ِ بوی حضورت شده. تا کی قصد داری سرما را بلرزی؟ هان؟ زودتر بیا امانتی را بگیر، منتظرم!
__________________________________________________