ماه هشتاد و پنجم

بی حس شده تمام ِ عضلات ِ ثانیه های ترک برداشته تا برسد هر چه نصیب برای رفع این تشنگی ِ عجیب ِ چند نیمه شبم. باور کن من صدای قشنگی ندارم، خوابم می آید تا تمام هر چه روز اما گل های باغچه مدتی است بی خوابند. دیگر توان ِ این همه سایه بازی را چگونه کم آوردن حق نیست؟ بی هجوم شدن در اعماق ِ بی خودی ِ لحظه های منگ و گیج که زبان نفهم شده شنا یادم رفته؛ کاش این کابووس های سایه بازی ِ نگاهت فانوس شود، کاش بی نیازی ِ ساده هم سرزنش یک دنیا نداشته نکند قلب کوچک شده ی ماه های بعد از بیست سالگی را... این همه دوری را باور شدی مهراوه ی فقط مال ِ من! غریبه کردی همه ی باران ِ ماه فقط مال ِ تو! ماه خیسی ِ تبسمت را می خندید و با غم ِ نگاهت فال ِ حافظ گرفت: تو قلب ِ بیگانه را می شناسی؟