ماه صد و سی و یکم

سلام پاک ِ همیشه مقدس، برای واژه های ِ کویری ِ نگاهت من همان کوچک ِ بی دل هستم بی بهانه ی قصه گو. می بینی دلهره دارم برای یک بار دیدنت... ایمانم تو را زمزمه ی حضور ِ خدا در تنگاتنگ ِ بی کلامی ِ فاصله هایمان می بارد. این همه ندیدنی که برای ِ دلم مزمن شده دلش یک فوت ِ گنده می خواهد تا قاصدک را پرپر کند برای رساندن ِ همه ی پیام ِ گلدون های کاکتوس ِ زیر ِ پنجره ی اتاقم. دستانم که از چشمانت دور می ماند، با خودم می گویم که کسی آیا هست زمان ِ خواب، پلک هایت را با لمس ِ انگشتان ِ من لالایی بخواند؟! وای که دلم کوچک شده برای خیره های شهریور ماهی، اما چه تفاوت عجیبی بین فضای ِ دل ِ من با نگاهت نقاشی شده! می ترسم که محبت ِ زمزمه های ِ نیمه شب هایم را فراموش تمام ِ غصه های ِ نمی شودها اشک کنی... اگر دلم لرزیده، اگر شور می زند همه ی ثانیه ها که طاقت ِ تحملم را زیر ِ پا خم می کند، برای آرزو کردن از تو چیزی جز نگاهت ندارم؛ یک کم ِ بی نهایت شده در عمق ِ دفترچه ی بودنم که چند هفته است محتاجم کرده! بیچاره ام کرده سختی ِ باور کردنش که آیا برای ِ عشق می شود از منطق ِ این جهان و آن جهان واژه ساخت. کاش این بار تو بگویی از تیله باران ِ شب ِ پر از ملیله های ستاره ای شکل، از شب های کویری ِ پر از خاطره برای تصویر خواب هایم، از غرق شدن ِ ماهی قرمزهای تنگ ِ عید ِ من در آسمان ِ نیلی ِ چشم های ِ تو