ماه صد و سی و هفتم

همه ی ما آوارگان ِ دوری ِ ناخواسته ایم
پس باید صبوری را شوکران ِ تلخی خورد
باید شاعرانه بودن ِ نگاهی را قورت داد
،مبادا کسی بویی ببرد
عاشقی رنگ ِ دلباختگی
رنگ پریدگی
سردرگمی ِ مزمن
پریشان حالی ِ بی فرجام است.
!باید گم شود، دور شود، حتی یک خط از جملات ِ من و تو
تا شاید سهم ِ گورستان تاریخی ِ هر چند بی در و پیکر باشد
نصیب ِ جویندگان ِ ندیدن ها و نبودن های یک فیروزه ای
یک تکه سنگ ِ آبی، که همیشه مخفی ماند در مشت ِ یک عشق
این است رسم ِ آراستگی ِ واژه ها، تا همه به هارمونی ِ لطیفش افتخار کنند
یک ظاهر ِ بی دغدغه،
بی هیجان ِ عبور،
ظاهری با تمام ِ شرایط ِ یک ظاهر
داخلش غوغای سقوط ِ یک پَر، از آسمان ِ هفتم است
که در راهش می رقصد و می رقصد
و همه می ترسند،
می ترسند که حرکات ِ ناموزونش بلرزاند تمام ِ انسجام ِ سکوتش را
،همه چشم می شوند
،همه گوش می شوند
تا شنوای ِ نگاه ها را بخوانند
!تا بفهمند زبان ِ گنگ ِ خلاء میان ِ نگاه من و تو را

بالاخره پَر سقوط را باور می شود، چه سود؟
سود ِ یک دنیای ِ بی تجربگی،
تا تمام ِ سلام هایمان را علامت سوال کند
اینکه چرا دستانم برگه ها را غریبه شد
چرا تمام ِ نجابتم روی آسفالت ِ داغ ِ خیابان تلو تلو می خرد
و من شبهی شدم در نگاهش
یک دوره گرد ِ شاعر مسلک
!همین
وقتی دست هایم جلوتر از پاهایم آغوش را زوزه می کشند
معنای ِ خالی بودن، تمام ِ آغوشم یک بلاگ ِ خالی می شود
همیشه خالی
و همه عبور می کنند از درونم بی آنکه لمسی شوند
اینجاست که واژه هایم تیز می شوند
می بُرند سادگی ِ یک ارتباط را
ارتباط معنای ِ دل سپردن ِ تو نیست
معنای ِ بی کرانه بودن چشمانم در عمق ِ آیه ی نگاه توست
اینجا می شود که گذشتن های عادی
رنگ ِ ادامه خواهند شد
چون همیشه باید گذاشت وگذشت
تو هم که همیشه رفته بودی
!باید مرا بی خیال شد، از همه ی رفتن ها

نفس هایت عمیق باشد که من وجود ندارد تا طناب باشد
سپردن ِ دست هایت به تکه های پف دار این همه ابر
کار ساده ای نبود که خیال برداشتی
خیال برداشتی از اول مال ِ شکل های نامفهموم ِ آسمان ِ پاییزی بوده ای
زمین را گذاشته اند تا نگاه ها نصف شود
تا هر بار که دیدنی می شوی،
لزومی به گزیدن ِ لب
قورت دادن ِ بغض
یا فشردن ِ دست های یک دوست نباشد
شاید به نفع ِ تو باشد
اما مرا که همیشه دوری عذاب داشته
پس همه ی دلتنگی هایم را بی خیال
دلشوره ابدیت ِ حضور ِ من است.
آن هنگام که صدای ِ شکستن ِ درونت را
از فرسنگ ها می شنوم
وقتی که سایش ِ نگاهت را روی دیوارهای بدون قاب
تحمل می کنم
خواهشا خنده هایت را ضبط کن
مب خواهم هر بار شوریده ام
روی تمام ِ دلشوره هایم خط ِ بی اعتنایی بکشد
دل خوش شوم به خنده های سرخوش ِ تو
باورم شود بال هایت سالمند
باور کنم احساسم دروغ بوده، وبا آرامش آرزو کنم
وقتی خس خسه های بعد از دویدنت
نفس کم می آورد تا برایم باشی
!من آخرین تنفسی می شوم تا زندگی را زندگی کنی