ماه هشتاد و ششم

شب ِ سردی است و من افسرده

راه ِ دوری است و پایی خسته

تیرگی هست و چراغی مرده

می کنم تنها از جاده عبور

دور ماندند ز من آدم ها

سایه ای از سر ِ دیوار گذشت

غمی افزود مرا بر غم ها

نیست رنگی که بگوید با من

اندکی صبر سحر نزدیک است

هردم این بانگ برآرم از دل

وای این شب چه قدر تاریک است

خنده ای کو که به دل انگیزم

قطره ای کو که به دریا ریزم

صخره ای کو که بدان آویزم

مثل ِ این است که شب نمناک است

دیگران را هم غمی هست به دل

غم ِ من لیک غمی غمناک است...

فکر تاریکی و این ویرانی

بی خبر آمد تا با دل ِ من

قصه ها ساز کند پنهانی

ماه هشتاد و پنجم

بی حس شده تمام ِ عضلات ِ ثانیه های ترک برداشته تا برسد هر چه نصیب برای رفع این تشنگی ِ عجیب ِ چند نیمه شبم. باور کن من صدای قشنگی ندارم، خوابم می آید تا تمام هر چه روز اما گل های باغچه مدتی است بی خوابند. دیگر توان ِ این همه سایه بازی را چگونه کم آوردن حق نیست؟ بی هجوم شدن در اعماق ِ بی خودی ِ لحظه های منگ و گیج که زبان نفهم شده شنا یادم رفته؛ کاش این کابووس های سایه بازی ِ نگاهت فانوس شود، کاش بی نیازی ِ ساده هم سرزنش یک دنیا نداشته نکند قلب کوچک شده ی ماه های بعد از بیست سالگی را... این همه دوری را باور شدی مهراوه ی فقط مال ِ من! غریبه کردی همه ی باران ِ ماه فقط مال ِ تو! ماه خیسی ِ تبسمت را می خندید و با غم ِ نگاهت فال ِ حافظ گرفت: تو قلب ِ بیگانه را می شناسی؟

ماه هشتاد و چهارم

با کوچه آغاز ِ رفتن نیست
فانوس ِ رفاقت روشن نیست
نترس از هجوم ِ حضورم، چیزی جز تنهایی با من نیست
وقتی تو نباشی من به من مشکوکم
به هر گل به هر سایه روشن مشکوکم
مشکوکم به اشک کبوتر مشکوکم
مشکوکم به خواب ِ خاکستر مشکوکم
بی تو به کابوس و به رویا مشکوکم
به شعله به پروانه حتی مشکوکم
باز امشب فانوسی روشن نیست
تا سوگ ِ این شب یک شیون نیست
از کوکب تا کوکب خاموشی، شب از تو، شوق ِ شب کشتن نیست
ترسم نیست از دیوار از بن بست از سایه
تاریک ِ تاریکم، من ازمن می ترسم

من از سایه های شب بی رفیقی ، من از نارفیقانه بودن می ترسم

ماه هشتاد و سوم

معنای کشیدن ِ نقش ِ یک سیب حنا، کف ِ دست، برای طلب ِ رسیدن به آخر ِ غربت و طواف ِ یگانگی ِ مقصود ِ عشق...حتی در کلیشه ی کلام، گفتن از تلخی ِ تصمیم بر سر ِ دو راهی ِ وجود، درد دارد. لطافت ِ خاطره ی حتی نداشتن ِ تو، قوت ِ قلب ِ انتخاب تا انتهای غربت ِ راهی است که ابدیت ِ کویر، پیوند ِ آسمان با یک زمینی ست. اوج تصور ِ افق برای بی قرار شدن در قامت ِ نماز، سپاسگزاری ِ بی چون و چرا برای مالکی ست که آدمی را کمال بخشید، او را قدرت عاشق شدن داد و خدا بنده اش را عاشق شد... بنده ی معشوق، جانشینی بر مسند ِ زمین! کاش پاکی ِ کودکانه ات را که لمس کردم در حتی بی نگاهی ات، یک پوچ ِ ناباورانه نمی انگاشتی. ترسیم ِ ستاره های چوب کبریتی آنقدر هم خنده دار نیست. گاهی کشیدن ِ تصویر ِ خدا مثل شعر ِ "چشم چشم دو ابرو..." همان آدمک ِ ساده می شود معبودگاه ِ ذهن. اشتباه نکن، بت نیست. آینه ایست برای کودکانه های دو دندونی...برای او قصه گفتن ِ خدا هم بهانه ی شبانه هایش می شود. در آرامش ِ خواب آور ِ ارکیده، اندیشه ی جاودانگی ِ آوا در فضای پر از غبار، شیطنت برای هر چه بیشتر سلام، هر چه بیشتر فریاد را خنده می کند.
راستی سلام! هوا خوب است؟ بی حواس، هوای دلت را زمزمه کن. از دلواپسی ِ این همه سرما شالگردن برایت بافتم. هر چه بیشتر در گوشش می خوانم باید بروی بیشتر وجودم را گرم می کند. با تکرار ِ اسم ِ ساده ی تو تداعی ِ ناخودآگاه ِ بوی حضورت شده. تا کی قصد داری سرما را بلرزی؟ هان؟ زودتر بیا امانتی را بگیر، منتظرم!
__________________________________________________